Το σωματείο των Proud Seniors Greece (Ομάδα Υποστήριξης ΛΟΑΤΚΙ+ Ατόμων 50 κ’ Άνω) και τα μέλη του, είχαμε την τιμή να συμμετάσχουμε στην 15η Αντιρατσιστική Γιορτή που διοργάνωσε το Κυριακάτικο Σχολείο Μεταναστών, με ενημερωτικό τραπεζάκι καθώς και με τοποθέτηση/εισήγηση από το μέλος μας κ Δήμητρα Κυρίλλου στο πάνελ συζήτησης με τίτλο «Από την δολοφονία Κωστόπουλου ως τον “ανύπαρκτο” βιασμό της Γεωργίας στην Θεσσαλονίκη και την ατιμωρησία Λιγνάδη: Τα θύματα της έμφυλης βίας ζητούν δικαίωση – ο αγώνας ενάντια στην έμφυλη καταπίεση».
Ευχαριστούμε από καρδιάς τη διοργάνωση για την πρόσκληση καθώς και όλα τα άτομα που εκπροσώπησαν συλλογικότητες οι οποίες επιτελούν ένα πολύ μεγάλο έργο ουσίας και έμπνευσης στη χώρα μας.
Επίσης, ένα μεγαλύτερο ευχαριστώ μαζί με τον αμέριστο σεβασμό μας στην Yasemin Andan (προσφύγισσα από το Κουρδιστάν) που συμμετείχε στο πάνελ της παραπάνω συζήτησης, της οποίας η τοποθέτηση, έδωσε σε όλα μας ενδυνάμωση υπερηφάνια και μεγαλύτερη πίστη προκειμένου να συνεχίσουμε τον δύσκολο αγώνα μας ενάντια στον καπιταλισμό και την τοξική πατριαρχία. Χτες, για άλλη μια φορά θυμηθήκαμε από που προερχόμαστε, που βαδίζουμε και προς τα πού θα πρέπει να δώσουμε τους αγώνες μας.
Κλείνοντας, χαιρετίζουμε όλα τα μέλη του Σωματείου που παρευρέθηκαν στην εκδήλωση, ανταμώσαμε και αγκαλιαστήκαμε ξανά μετά από την παύση του καλοκαιριού.
Ακολουθεί το κείμενο της τοποθέτησης στο πανελ της συζήτησης.
Από τη Δήμητρα Κυρίλλου, εκ μέρους της ομάδας Proud Seniors Greece (Ομάδα Υποστήριξης ΛΟΑΤΚΙ Ατόμων 50 και άνω). Τοποθέτηση στην συζήτηση στο πλαίσιο της 15ης Αντιρατσιστικής Γιορτής με τίτλο: «Από την δολοφονία Κωστόπουλου ως τον «ανύπαρκτο» βιασμό της Γεωργίας στην Θεσσαλονίκη και την ατιμωρησία Λιγνάδη: Τα θύματα της έμφυλης βίας ζητούν δικαίωση – ο αγώνας ενάντια στην έμφυλη καταπίεση συνεχίζεται».
Ευχαριστούμε την ΚΑΡ για την πρόσκληση, δυο λόγια για την ομάδα μας:
Η οργάνωση «Proud Seniors Greece -Ομάδα Υποστήριξης ΛΟΑΤΚΙ Ατόμων 50 και άνω», η οποία δραστηριοποιείται από το 2015, στους άξονες λειτουργίες της έχει περιλάβει παράλληλα με την κοινωνική αλληλεγγύη (παροχή εξειδικευμένης βοήθειας) στα λοατκι+ άτομα που τη χρειάζονται (1) και την ψυχαγωγία (2), την πολιτική δράση (3), δηλαδή συμμετοχή και παρεμβάσεις σε θέματα που αφορούν το αντικείμενο μας, μέσα στη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα και προς την κοινωνία, με στόχο την απαραίτητη ορατότητα, αλλά και την προσπάθεια να αλλάξει η κατάσταση της σεξιστικής καταπίεσης και των πολύπλευρων διακρίσεων που βιώνουμε.
Το ότι συναντηθήκαμε στο πολύχρωμο και στο αντιρατσιστικό κίνημα αναδεικνύει ότι οι χώροι μας δεν είναι «Γαλατικά χωριά», αλλά συνδέονται και δυναμώνουν με αλληλεγγύη και κοινούς αγώνες. Ταυτόχρονα μεταφέρεται και βαθαίνει η συζήτηση για όλα τα μικρά και μεγάλα πολιτικά ερωτήματα.
Δίκη Ζακ. Σε ποιό σημείο βρισκόμαστε;
Το καλό νέο: Ασκήθηκε αναίρεση κατά της απόφασης αναστολής της ποινής του μεσίτη.
Αν επιχειρήσουμε μια αναδρομή από τη μέρα της δολοφονίας του Ζακ στις 21/9/2018 μετράμε αντιπαραθέσεις από τις οποίες έχουμε διδαχτεί πολλά. Θυμίζω τις απόπειρες να δαιμονοποιηθεί η ίδια η Ζάκι και τις κινητοποιήσεις που χρειάστηκε να κάνει το ΛΟΑΤΚΙ+ κίνημα και οι συμπαραστάτες του, με την πρώτη διαδήλωση να καλείται στις 25/9/2018, ώστε να μπει πίεση για μια σοβαρή έρευνα για τη δολοφονία, με τη συνδρομή αυτοπτών μαρτύρων, τις ΕΔΕ που δεν έρχονταν κλπ. Την αναβολή το 2020 ένα κλικ πριν το δεύτερο λοκντάουν με συγκέντρωση στα δικαστήρια και πορεία στην Αλεξάνδρας και τη συνέχεια.
Η δίκη των δολοφόνων της Ζάκι που τελείωσε εσπευσμένα στις 3 Μάη καταδίκασε μεν τους δολοφόνους, ωστόσο άφησε τους αστυνομικούς οι οποίοι αποτελείωσαν κυριολεκτικά τον Ζακ στο απυρόβλητο. Η οργή για την αδικη απόφαση εκφράστηκε το ίδιο βράδυ με μια μαζική διαδήλωση στο κέντρο της Αθήνας αλλά δεν έχει εκτονωθεί, υπάρχει κόσμος που θέλει να παλέψει με κάθε τρόπο για δικαίωση. Η συνέχεια βρίσκεται λοιπόν στη μάχη για την αναίρεση της δικαστικής απόφασης. Η αθώωση των αστυνομικών πάει κόντρα στα στοιχεία που αναδείχθηκαν στη δίκη, αλλά και στο κοινό αίσθημα δικαιοσύνης.
Η ίδια η δίκη έβγαλε στην επιφάνεια μια σειρά ζητήματα: Θα σταθώ σε δύο από αυτά:
1) Ακούγοντας την αγόρευση της συνηγόρου κατηγορίας Παπαρρούσου αναδείχθηκαν οι ναρκοφοβικές πολιτικές που έχουν μετατρέψει την ευρύτερη περιοχή της πλατείας Ομονοιας και τη Γλάδστωνος σε γκέτο, όπου τοξικοεξαρτημένοι άνθρωποι πουλάνε το βιος τους, αγοράζουν τη δόση τους, ξυλοφορτώνονται κλπ.
2. Στην πόλωση που εκφράστηκε και μέσα στη δικαστική αίθουσα και που προκλήθηκε βασικά από την υπερασπιστική γραμμή, με επιχειρηματολογία alt–right. Ο δημοσιογράφος Θοδωρής Αντωνόπουλος σε άρθρο του εύστοχα ανέφερε: «Σε μια δεύτερη απόπειρα δολοφονίας, που τώρα στόχευε στον χαρακτήρα του θύματος, επιχείρησαν να παρουσιάσουν τον Ζακ ως θύτη προσβάλλοντας επανειλημμένα τη μνήμη του και μαζί την οικογένεια του στη «γραμμή» των αρχικών δημοσιευμάτων για το φονικό, που ήθελαν τον Ζακ κλέφτη, πρεζόνι, μαχαιροβγάλτη και δε συμμαζεύεται. Κατηγορίες που αποδείχθηκαν εντελώς αβάσιμες και που ακόμα κι αν ίσχυαν, οι δράστες της επίθεσης πάλι στυγνοί εγκληματίες θα ήταν….».
Εδώ έχουμε μια τομή που είναι κοινή με τη δίκη Λιγνάδη, με την υπόθεση Θεσσαλονίκης και την επίθεση στο κίνημα metoo. Αντίκρουση ότι πρόκειται για σεξιστικές επιθέσεις και “blaming the victim”: Τι γύρευε ο Ζακ στο κοσμηματοπωλείο; Τι γύρευε η Γεωργία στο ξενοδοχείο; Τι γύρευε ο δεκαεξάχρονος στο σπίτι του Λιγνάδη;
Έχουμε διανύσει δρόμο.
Η σεξιστική ομοφοβική ρητορεία και πρακτική έχει μια μακριά ιστορία ντροπής. Δεν είναι γραμμική, είχε κατακτήσεις, ανατροπές και πισωγυρίσματα. Πηγάζει από το ίδιο το σύστημα και τους θεσμούς του, και γι’αυτό σαν ΛΟΑΤΚΙ+ κίνημα βρίσκουμε σχεδόν πάντα μπροστά μας αυτούς που κυβερνούν, παλιότερα με ανοιχτές επιθέσεις, τα τελευταία χρόνια με ανοησίες (βλ. UFO στον Υμηττό), επιχειρήματα ότι δεν είναι ακόμη ώριμες οι συνθήκες ή «κάθε πράγμα στον καιρό του».
Προσωπικά ενεργοποιήθηκα την περίοδο του κινήματος ενάντια στην καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση, ένα κίνημα έβαλε στην ατζέντα του τον αγώνα ενάντια στην ομοφοβία, αλλά και ένα τραγικό περιστατικό, το ντου της αστυνομίας στο κλαμπ «Spices» και η αυτοκτονία ενός από τους συλληφθέντες, ώστε να γεμίσει η αίθουσα Γκίνη στο Πολυτεχνείο και να ξεκινήσει μια νέα προσπάθεια να διεκδικήσουμε ορατότητα, αξιοπρέπεια και καλύτερη ζωή (δημοκρατικά δικαιώματα).
Το 1ο Pride (νέα περίοδος) στην Αθήνα το 2005 ήταν καρπός αυτού του ανοίγματος. Σήμερα μπορεί να φαντάζει μικρό με τα 500 άτομα συμμετοχή, αλλά όταν οργανώθηκε αποτέλεσε ένα τεράστιο βήμα προς τα μπρος. Παρά τους θρασύδειλους εκφοβισμούς φασιστο-ομάδων του Βορίδη, που το προηγούμενο βράδυ πέταξαν τρικάκια «Έξω πούστη απ’την Αθήνα», το Pride έγινε με επιτυχία και έδωσε δύναμη και ελπίδα στους ΛΟΑΤ και τους συμπαραστάτες τους.
Πού βρισκόμαστε σήμερα;
Το ΛΟΑΤΚΙ+ κίνημα είμαστε πιο ορατοί από ποτέ, και γιατί το παλέψαμε και γιατί μια νέα γενιά το επιβάλλει, το έχει κατακτήσει. Η ρευστότητα στην ταυτότητα φύλου είναι διάχυτη και δημιουργεί τις προϋποθέσεις η κοινωνία να βλέπει τα πράγματα διαφορετικά. Το κίνημα #MeToo είναι κομμάτι της απάντησης στο μισογυνισμό.
Όλα αυτά τα αντιφατικά εκτιμώ ότι δείχνουν τα προχωρήματα που έχουμε κάνει σαν κίνημα, ό,τι κερδίσαμε δεν μας το χάρισε κανείς, ήταν αποτέλεσμα αγώνων των ίδιων των λοατκι, αλλά και της κοινωνίας, γιατί προφανώς δεν δρούμε σε γυάλα, αλλά σε συνθήκες που διαμορφώνονται από τους κοινωνικούς και πολιτικούς αγωνες. Αλλά δεν μας παίρνει για εφησυχασμό. Χρειαζόμαστε στρατηγική για να σπάσουμε την τοξικότητα του σεξισμού. Η αριστερά μπορεί και πρέπει να πάρει θέση και συζητήσεις σαν αυτή έχουν να παίξουν κομβικό ρόλο.
Κλείνω εκφράζοντας την αμέριστη αλληλεγγύη μας στις γυναίκες που εξεγέρθηκαν στο Ιράν. Είμαστε μαζί σας μέχρι τη νίκη!
